Films die nergens draaien is bekroond met een Zilveren Griffel!
Uit het juryrapport:
Films die nergens draaien intrigeert al voordat het boek is opengeslagen. Niet alleen door de titel, die ronduit vervreemdend is en nieuwsgierig maakt, maar vooral ook door de bijzonder mooie omslag die uit een stop- motionfilm geplukt lijkt te zijn.
Alles aan de buitenkant doet je vermoeden dat dit iets heel anders zal worden. En als je het verhaal gelezen hebt, is dat ook precies de conclusie. Dit is iets heel anders.
Het verhaal is buitengewoon pakkend. Elke bladzijde grijpt je vast en laat je niet los voordat je aan de volgende begonnen bent. De spanning zit niet zozeer in de gebeurtenissen, maar vooral in de wijze waarop dingen gebeuren waar je als lezer niet goed grip op krijgt. Als een filmrol die er net naast zit, waardoor het beeld niet helemaal scherp is.
De hoofdpersoon is de twaalfjarige Cato, wier moeder bij de geboorte is overleden. Haar vader rouwt nog altijd en het lukt Cato niet om hem te bereiken. Dat is meteen ook een thema van het hele verhaal. Want ook de overige personages zijn op een bepaalde manier ongrijpbaar. Als lezer blijf je dan ook voortdurend met allerlei vraagtekens zitten, waardoor je nieuwsgierig wordt naar de afloop.
Yorick Goldewijk schrijft beeldend en roept bij de lezer verwondering, plezier en ontroering op. Het verhaal houdt de lezer in de ban tot alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen en de lezer met natte ogen het boek dichtslaat. Films die nergens draaien is een magisch boek dat laat zien wat jeugdliteratuur vermag.
![]()
Films die nergens draaien is bekroond met een Zilveren Griffel!
Uit het juryrapport:
Films die nergens draaien intrigeert al voordat het boek is opengeslagen. Niet alleen door de titel, die ronduit vervreemdend is en nieuwsgierig maakt, maar vooral ook door de bijzonder mooie omslag die uit een stop- motionfilm geplukt lijkt te zijn.
Alles aan de buitenkant doet je vermoeden dat dit iets heel anders zal worden. En als je het verhaal gelezen hebt, is dat ook precies de conclusie. Dit is iets heel anders.
Het verhaal is buitengewoon pakkend. Elke bladzijde grijpt je vast en laat je niet los voordat je aan de volgende begonnen bent. De spanning zit niet zozeer in de gebeurtenissen, maar vooral in de wijze waarop dingen gebeuren waar je als lezer niet goed grip op krijgt. Als een filmrol die er net naast zit, waardoor het beeld niet helemaal scherp is.
De hoofdpersoon is de twaalfjarige Cato, wier moeder bij de geboorte is overleden. Haar vader rouwt nog altijd en het lukt Cato niet om hem te bereiken. Dat is meteen ook een thema van het hele verhaal. Want ook de overige personages zijn op een bepaalde manier ongrijpbaar. Als lezer blijf je dan ook voortdurend met allerlei vraagtekens zitten, waardoor je nieuwsgierig wordt naar de afloop.
Yorick Goldewijk schrijft beeldend en roept bij de lezer verwondering, plezier en ontroering op. Het verhaal houdt de lezer in de ban tot alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen en de lezer met natte ogen het boek dichtslaat. Films die nergens draaien is een magisch boek dat laat zien wat jeugdliteratuur vermag.
![]()
Yorick Goldewijk schrijft beeldend en roept bij de lezer verwondering, plezier en ontroering op. Het verhaal houdt de lezer in de ban tot alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen en de lezer met natte ogen het boek dichtslaat. Films die nergens draaien is een magisch boek dat laat zien wat jeugdliteratuur vermag.
