Zo ontstaan verhalen
Ik weet nog dat ik vroeger urenlang naar de maan kon kijken. Dan probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn om daar rond te lopen, zoals de astronauten Neil Armstrong en Buzz Aldrin. Op sommige foto's van hun maanbezoek zie je bergen liggen aan de horizon. En omdat er geen atmosfeer is op de maan kun je heel ver kijken, dus misschien liggen die bergen wel honderd kilometer in de verte. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om daar helemaal naartoe te lopen. Wat je onderweg misschien tegen zou kunnen komen. Wat er achter die bergen zou liggen. Neil en Buzz hadden geen tijd om ver te lopen: hun langste wandeling was maar 59 meter. Dat is zelfs voor een mier niet meer dan een kwartiertje lopen. Maar elke stap van die wandeling was op een plek waar nog nooit iemand had gelopen. En tijdens de wandeling hadden ze uitzicht op de aarde. De hele aarde: ze zagen hele continenten en oceanen in één oogopslag!
Die maanlanding was een gebeurtenis die iedereen aan het dromen zette. Zelfs de meest chagrijnige, ongeïnteresseerde, fantasieloze zuurpruim moest er een glimlachje van hebben gekregen: dat er echt mensen rondliepen op de maan...
Lees hier verder.